Κυριακή 17/03/2024
Όταν η κούραση μετατρέπεται σε φόβο.
05:15 χτύπησε το ξυπνητήρι. Δεν είχα κοιμηθεί αρκετές ώρες, με αποτέλεσμα η έλλειψη ύπνου και η κούραση να μετατραπούν σε φόβο μέσα σε δευτερόλεπτα.
Αμέσως άνοιξα το site των Kerkyra lines. Θυμόμουν από την προηγούμενη μέρα που έκλεισα τα εισιτήρια, πως μέχρι 2 ώρες πριν την αναχώρηση μπορείς να μετατρέψεις το εισιτήριό σου σε ανοιχτό. Εγώ όμως είχα 1 ώρα πριν την αναχώρηση και μπορούσα μόνο να αλλάξω την ημερομηνία ή την ώρα ορίζοντας κάποια συγκεκριμένη. Σκέφτηκα να μην πάω, να γυρίσω πλευρό και απλά να χάσω το εισιτήριο. Όμως δεν ήμουν σε θέση να χάσω τα χρήματα, ούτε και ήξερα αν το επόμενο τριήμερο θα μπορούσα να φύγω.
"Τί τα θέλω εγώ αυτά; Τί κάνω πάλι;" έλεγα από μέσα μου αλλά και φωναχτά.
Αποφάσισα μέσα στην απελπισία μου να σηκωθώ για να πάω. Όσο ετοιμαζόμουν βέβαια, τσέκαρα όλες τις πιθανότητες να ακυρώσω το εισιτήριο, αλλά η μόνη λύση ήταν να χάσω τα χρήματα. Άλλη μια σκέψη ήταν να πάω Ηγουμενίτσα και να γυρίσω αυθημερόν, αλλά τόσα χρήματα για ένα μονοήμερο δεν αποτελούσε επιλογή! Με τα πολλά ετοιμάστηκα, κάτι που ήταν εύκολο αφού τα πράγματά μου τα είχα μαζέψει από την προηγούμενη.
Πηγαίνοντας προς το αμάξι μέσα στη νύχτα, αφού δεν είχε καν χαράξει ακόμα, δεν σταμάτησα να μουρμουρίζω. Μπήκα στο fiat που πλέον δεν θα ήταν μόνο ένα αμάξι, αλλά θα γινόταν και το σπίτι μου. Βάζοντας μπρος για να κατέβω στο λιμάνι και κάνοντας κυριολεκτικά τα πρώτα μέτρα, ο φόβος ελαττώθηκε και μέχρι να φτάσω στο λιμάνι είχε εξαφανιστεί εντελώς.
Στις 06:30 ξεκίνησε το πλοίο. Πρώτη φορά θα έβγαινα με το fiat εκτός νησιού και το φοβόμουν λίγο μήπως πάθει κάτι στο δρόμο. "Θα πηγαίνω αργά και θα κάνω συχνά στάσεις" είχα πει για να μην το ζορίσω. Τελικά δεν έκανα τόσες πολλές στάσεις... Λίγο πριν φτάσουμε Ηγουμενίτσα, είδα μια πανέμορφη ανατολή στο πλοίο, με τον κρύο αέρα και δύο γλάρους να πετάνε πάνω παράλληλα με την κατεύθυνσή μας. Φτάσαμε στο λιμάνι, έβαλα βενζίνη και ξεκίνησα τον δρόμο μου. Μάλλον χρειάζομαι και αέρα στα λάστιχα, αλλά το βλέπουμε αργότερα (τελικά έβαλα αέρα στο τέλος της πρώτης μέρας πριν μπω Ιωάννινα). Σκοπός μου είναι να χαλάσω όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα και έτσι επιλέγω δρόμους χωρίς διόδια.
Στο πλοίο.
Προορισμό ξεκάθαρο δεν είχα. Ήξερα μόνο κάποια βασικά σημεία που θα ήθελα να δω εάν περνούσα από συγκεκριμένες περιοχές. Είχα ανοίξει τον χάρτη στο πλοίο και αποφάσισα να πάω "προς τα κάτω". Κατέβηκα λοιπόν από Πλαταριά, Μαργαρίτι και λίγο μετά την Καστροσυκιά έστριψα αριστερά προς Φιλιππιάδα, πάνω από την Άρτα με στόχο τη λίμνη των πηγών του Λούρου ποταμού. Το fiat βλέπω ότι τα πάει καλά στη διαδρομή και με κάνει να νιώθω καλύτερα. Περνάω από πολλά σημεία, αλλά επειδή δεν τα βλέπω εγκαίρως, συνεχίζω και επιλέγω να μην σταματήσω. Δεν με ενοχλεί, γιατί θα μπορούσα να επιστρέψω μετά ή την επόμενη μέρα. Έτσι κι αλλιώς πρόγραμμα δεν είχα, πήγαινα εκεί που με έβγαζε ο δρόμος. Τί πιο όμορφο; Περνάω και τη λίμνη Ζηρού και επιλέγω να μην σταματήσω. Πρώτη στάση λοιπόν, το φράγμα του Λούρου που ήταν πάνω στον δρόμο. Ήταν εντυπωσιακό βέβαια, αλλά δεν είχε και πολλά να δεις πέρα από το ίδιο το φράγμα από την άκρη του δρόμου.
Πρώτη στάση: Φράγμα Λούρου Ποταμού.
Ο killer του drone.
Επόμενη στάση λίγο πιο κάτω, το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο της Νικόπολης, με μια σύντομη παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο. Ένα πολύ όμορφο μέρος από το οποίο περνάει ο Λούρος ποταμός. Αφού έκανα μια μικρή εξερεύνηση της περιοχής είπα να σηκώσω το drone για να βγάλω κάποια πλάνα από το υδραγωγείο. Ήταν όντως εξαιρετικά για όσο κράτησε... Το πέρασα κάτω από μια καμάρα και στην επιστροφή του έχασε τον έλεγχο με το τηλεχειριστήριο, χτύπησε σε κάποια κλαδιά και έπεσε μέσα στο νερό. Νέκρωσαν όλα, αλλά ευτυχώς δεν το παρέσυρε το ρέμα και μπορούσα να το δω κάτω από το νερό, πλάι στην όχθη του ποταμού. Πήγα πίσω από το υδραγωγείο, άνοιξα δρόμο εκεί που δεν υπήρχε μέσα στους βάτους και πλησίασα την όχθη. Με το ένα πόδι στο ποτάμι, και μερικά ακροβατικά πάνω σε ένα δέντρο και κατάφερα να τραβήξω το drone. Στην προσπάθεια αυτή έσκισα το πόδι μου στο πλάι και γι' αυτό πρέπει πάντα να κουβαλάμε μαζί μας ένα μικρό φαρμακείο. Drone πνιγμένο και ελπίζω η ασφάλεια να αποδώσει τα λεφτά της! Για να συνέλθω, βούτηξα όλο το κεφάλι μου μέσα σε μια πηγή.
Στο σημείο του υδραγωγείου υπήρχαν δύο πινακίδες από τον δήμο Ζηρού που "ενημέρωνε" τους επισκέπτες ότι απαγορεύεται η χρήση του χώρου για κατασκήνωση και πως οι παραβάτες τιμωρούνται με 300€ πρόστιμο. Αλλά δεν θυμάμαι να τους ρωτήσαμε ποτέ...
Δεν θυμάμαι να σας ρωτήσαμε...
Σας απάντησε ο φίλος!
Το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο της Νικόπολης όταν όλα πήγαιναν καλά.
Η γωνία που έπεσε το drone
Άνοιξα δρόμο εκεί που δεν υπήρχε
Το πνιγμένο μου
Πάντα φαρμακείο μαζί μας
Επιχείρηση διάσωσης drone.
Η λίμνη των πηγών του Λούρου Ποταμού και νυχτώσαμε.
Και φτάσαμε στη λίμνη των πηγών του Λούρου ποταμού, δυστυχώς χωρίς drone για να μπορέσουμε να καταγράψουμε από ψηλά το πόσο μοναδικά ήταν τα χρώματα της λίμνης. Τα νερά ήταν τόσο καθαρά, με max βάθος τα 10 μέτρα απ' ότι έμαθα αργότερα, που σε κάνουν να θες να βουτήξεις. Στη μια μεριά της λίμνης δίπλα στην όχθη ήταν γεμάτο μαύρος γυρίνους. Πιο πάνω από τη λίμνη υπήρχε ένα παρατημένο κτήριο του ΕΟΤ. Ποιος ξέρει;
Η διαδρομή προς τη λίμνη.
Το πιο πολύ-φωτογραφημένο σημείο της λίμνης.
Μεσημεριανό;
Η λίμνη των πηγών του Λούρου.
Κατά τις 15:00 αποφάσισα να πάω προς Ιωάννινα. Σε όλη τη διαδρομή, κατά μήκος του Λούρου, υπήρχαν σημεία που πουλούσαν ζωντανές πέστροφες. Πιο πολύ έμοιαζαν με καλύβες ή κιόσκια και έξω είχαν ενυδρείο με τις ζωντανές πέστροφες από ιχθυοκαλλιέργειες μέσα στον Λούρο.
Στο δρόμο προς τα Ιωάννινα ένιωθα τόσο κουρασμένη και μια μεγάλη ανάγκη για να κοιμηθώ. Φτάνοντας στην πόλη, βρήκα ένα ήσυχο μέρος για να κοιμηθώ δίπλα στη λίμνη Παμβώτιδα, μακριά από τη φασαρία. Σήμερα έχουν τις τζαμάλες, ένα έθιμο κατά το οποίο για να γιορτάσουν την τελευταία Κυριακή της αποκριάς, ανάβουν μεγάλες φωτιές και όλη τη νύχτα χορεύουν γύρω από αυτές τρώγοντας, χορεύοντας και πίνοντας μέχρι το πρωί της Καθαράς Δευτέρας. Διάβασα κάπου πως φέτος, θα γίνουν 72 τζαμάλες μόνο στα Ιωάννινα. Δε νομίζω ότι έχω την αντοχή να παρακολουθήσω κάτι τέτοιο, αν και η ιδέα της φωτιάς και του δωρεάν φαγητού με ιντριγκάρει. Έχουν ενδιαφέρον αυτά τα κοινωνικο-πολιτιστικά δρώμενα που φέρνουν κοντά την κοινωνία, ειδικά μέσω του φαγητού. Το φαγητό και το χαμόγελο, τα δύο συστατικά που πάντα και παντού θα ενώνουν ανθρώπους.
Η διαδρομή της πρώτης ημέρας.
Δευτέρα 18/03/2024
Κοιμηθείτε άφοβα!
Κάπου είχα ακούσει ότι αν έχεις φόβο να κοιμηθείς έξω ή στην φύση, τις πρώτες μέρες θα είσαι στην τσίτα και όσο περνάνε οι μέρες και κουράζεσαι δε θα σε νοιάζει τίποτα και θα κοιμάσαι αμέσως. Εγώ μάλλον ήμουν πολύ κουρασμένη από την αρχή γιατί κοιμήθηκα και δεν κατάλαβα τίποτα απολύτως! Ξύπνησα το πρωί με θέα τη λίμνη Παμβώτιδα, η οποία ήταν γεμάτη ομίχλη και τα πάντα γύρω μου ήταν μούσκεμα από τη βροχή και την υγρασία. Ετοιμάστηκα και αποφάσισα να πάω προς τη Λευκάδα.
Πρωινό ξύπνημα στην Παμβώτιδα με ομίχλη.
Πρωινό ξύπνημα δίπλα στην Παμβώτιδα.
No cruelty free, ma c'est la vie!
Κατέβηκα τον ίδιο δρόμο και κάπου κοντά στη Βουλιάστα σταμάτησα σε ένα κιόσκι με πέστροφες. Κατά μήκος του Λούρου υπάρχουν πολλές ιχθυοκαλλιέργειες και στα μικρά κιόσκια πουλάνε τις πέστροφες ζωντανές και κάποια έχουν και καπνιστές. Η κυρά-Δήμητρα που δούλευε εκεί, μάζευε τις πέστροφες από το ενυδρείο με μια απόχη και τις έριχνε σε ένα καφάσι. Διάλεγε τόσες όσες της είχε ζητήσει ο πελάτης, φροντίζοντας να είναι του ίδιου μεγέθους, τις χτυπούσε με ένα ξύλο στο κεφάλι και έριχνε τις υπόλοιπες ξανά μέσα στο ενυδρείο. Μέσα στο κιόσκι τις καθάριζε και τις έδινε στον πελάτη. Σε ένα ψυγείο είχαν φακελάκια με καπνιστή πέστροφα και λαβράκι.
No cruelty free, ma c'est la vie!
Κούλουμα στη λίμνη Ζηρού.
Κατεβαίνοντας βρίσκω πινακίδα για λίμνη Ζηρού και στρίβω. Παρκάρω ψηλά γιατί βλέπω λάσπες, χωματόδρομους και ανηφόρες και δεν θέλω να ρισκάρω να μείνω εκεί με το fiat και συνεχίζω με τα πόδια σε μια διαδρομή δύο λεπτών μέχρι να βγω στη λίμνη. Υπήρχε χωματόδρομος και μετά μονοπάτι που έκανε τον γύρο της λίμνης, από το οποίο εγώ πήγα το μισό περίπου. Η διαδρομή ήταν πολύ καλή, το μονοπάτι καθαρό με κόκκινα σημάδια και μέσα από πεύκα. Επιστρέφοντας, έκανα μια στάση σε κάτι κτήρια δίπλα στη λίμνη, όπου ο δήμος είχε βάλει μουσική και μοίραζε δωρεάν φαγητό για τα κούλουμα, φασολάδα, λαγάνα, ελιές και χαλβά. Έφαγα δίπλα στη λίμνη. Αυτά τα μικρά απρόοπτα είναι που αξίζουν στη ζωή.
Λίμνη Ζηρού και δωρεάν φαγητό.
Πηγές Αχέροντα.
Αποφασίζω να μην πάω στη Λευκάδα και έτσι πηγαίνω προς τις πηγές του Αχέροντα, όπου ο δρόμος είναι τελικά πολύ καλός και εύκολος. ...Ανάβει δύο φορές το λαμπάκι της μηχανής και δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχήσω ή όχι... Οι πηγές ήταν κυριολεκτικά παντού. Το νερό έβγαινε από τις πέτρες, από τους βράχους, από κάθε γωνιά και ενωνόταν με τον ποταμό. Στο τέλος του μονοπατιού κατά μήκος του Αχέροντα, το νερό ανέβλυζε έντονα από έναν βράχο ορμώντας στο ποτάμι. Μια παρέα πιο πέρα είχε δύο λυκόσκυλα και κάθε φορά που ούρλιαζαν ήταν λες και ακούγονταν λύκοι από το φαράγγι. Εικόνα και ήχος η τέλεια ψυχεδέλεια!
Πηγές Αχέροντα, Γλυκή.
Σύβοτα, μια ειλικρινής γνώμη.
Στην επιστροφή μου για Ηγουμενίτσα κάνω μια παράκαμψη και κατεβαίνω στα Σύβοτα, όπου χάνω πάσα ιδέα για την εικόνα που είχα σχηματίσει με όλα αυτά που άκουγα. Ίσως τα καλοκαίρια να μην είναι ένα παρατημένο χωριό με κλειστά μαγαζιά, χαλασμένους δρόμους και σφραγισμένα ξενοδοχεία, όπως κάθε ελληνικός τουριστικός προορισμός που σέβεται τον εαυτό του! Φεύγω λοιπόν για Ηγουμενίτσα και περιμένω μέχρι τις 22:30 που θα πάρω το Άνω Χώρα ΙΙ για επιστροφή στην Κέρκυρα.
Η διαδρομή της δεύτερης ημέρας.
